De nacht was zwart en onder het bewustzijn. Ik mat de afstand tussen de hoofden en stapte in mijn loop welbewust op zo veel mogelijk van die schedels. Mijn zwarte laarzen maakten me sterk en machtig, mijn cap boog met imponerende kracht omhoog. In mijn spoor ontkiemden van pijn vertrokken gezichten. Joodse smoelen.
Plotseling zakte er zo’n jood in elkaar. Ik verloor mijn evenwicht. Ik dreigde in een afgrond te vallen.
Met een schok word ik wakker. Ik heb het warm, ben onrustig en voel me bedrukt. Ik kijk naast me in het bed. Ingrid ligt daar, aanstootgevend rustig. Bijna jaloers loer ik naar haar. Zo rustig wil ik ook wel eens slapen. Maar langzaam kom ik toch tot rust.
Pimmynl Mooi geschreven. De nachtmerrie kan voelbaar worden voor lezers.
Opmerking:
– Ingrid ligt er aanstootgevend rustig
Aan het eind van die zin zou nog “bij” of iets dergelijks “moeten” staan. Tenzij je na “er” een komma of dubbele punt zou plaatsen.
Inktzwart mooi:)
Het doet mij aan Giger denken: http://www.make.my/tpl4g
Ik vraag mij nu af of dit een gefantaseerde nachtmerrie is of dat je stukje gebaseerd is op een of meer van die losse flarden die ’s morgens bij het ontwaken soms nog door je hoofd naspoken?
Hoe dan ook is het een beklemmende en goed weergegeven nachtmerrie.
@Pimmynl, een nare nachtmerrie, goed verwoord. Vooral die eerste zin…dan wil ik gewoon verder lezen.
@Ineke, wat een nare prent maar je hebt gelijk, zoiets liet mijn brein me ook zien.
Dan voor de reacties.
Inneke, “Ingrid ligt er aanstootgevend rustig” je hebt gelijk. Met 120 woordeen heb je niet veel speling.
@Willem Jan het is spelen met en in de marges
Huiveringwekkend. Beeldend en intrigerend stukje.