Persoonlijk heb ik de pest aan duurloop. Dat is kijken hoe het gras groeit! Ik hou meer van impulsief ingezette sprintjes. Het is maar goed dat je van te voren niet alles weet, want dan had ik echt bedankt voor de eer.
Onvrijwillig, onvoorbereid, ben ik aan de race van mijn leven begonnen, verdoofd door immense pijn, door krampachtige meditatie opgeroepen endorfine, door narcoses en morfine.
Ik voelde me zoals een marathonloper zich zou kunnen voelen aan de finish.
Mijn duurloop duurt nu al 71 dagen, en als het meezit finish ik volledig hersteld over een dag of 140.
Mijn herstel is gedwongen en met geduld kijken hoe het gras groeit: bijna onmerkbaar en toch iedere dag een stap vooruit.
Sterkte. Het gaat lukken!
It all starts with babysteps
Dit is er een van de lange adem…
Goed je weer te lezen Boogje! Klinkt heftig, sterkte!
Alleen al een
omdat je weer terug bent. Leuk verhaal
Je voelt dat het echt is!
Inderdaad…
Ergens heb ik wel het idee dat je ‘medicatie’ bedoelt waar je ‘meditatie’ schrijft. Maar dat kan ik natuurlijk mis hebben.
Gaat dit over duurloop? ja, nee, ja, nee, het gaat over iets wat een lange tijd duurt, maar over lopen niet zozeer, in die zin wat gekunsteld.
@Boogje, een mooie metafoor.
En inderdaad, je voelt dat dit echt is. Wens je alle alle sterkte toe en fijn weer een verhaaltje van je te lezen.
Dank jullie wel allemaal. En ja het is echt mijn realiteit op dit moment. Het is echt gebeurd en ik ben nog steeds ziek, mag niks en moet heel veel.
@Hay, het moet echt meditatie zijn. Maar ik wil hier geen medische verhandeling gaan geven dus ik plemp het wel ff op het forum. Endorfine is een leuk en handig stofje
wat ook goed past bij het weekthema duurloop.
@Boogje Fijn je weer te lezen! Mooi gevonden: kijken hoe het gras groeit.
Mooi verteld en ik voel met je mee.
Ik heb het verteld in mijn stukje Onderweg naar mezelf.
En ik ben nog steeds onderweg naar mezelf…