Sky Radio. ‘Tengo un corazon’ van Juan Luis Guerra voert me weg naar een vakantie in Lanzarote. Op het strand tekent mijn dochter een hartje. Ze zet haar duikbrilletje op. Even later speurt ze naar fel gekleurde visjes die door het water schieten.
Het leven is goed…
Vijftien jaar later vraag ik me af of haar leven nog goudomrande momenten kent. Ze praat met de geest van Jim Morrison. Ze brengt mij zijn dank over voor het waardeloze leven dat ik haar schonk.
Soms zou ik duizend doden willen sterven, alleen om haar levensgeluk te schenken. Waardeloos!
De ggz ziet nog een ‘hoop potentie’ in mijn dochter. Een wedergeboorte?
Even ben ik gelukkig. Roze wolken verdrijven mijn dochters inktzwarte lucht.
Klinkt somber als je je dochter in een depressie ziet wegzinken; toch een sprankje hoop, na waardeloos toch weer waardevol; dat is ieder mens: waardevol!
Weer raak omschreven. Ik heb het uitgebreide bericht over je dochter en ‘Kojak’ gelezen. Schokkend en ik ben blij dat je de moed er ook weer in kunt houden.
Thanks @José en @Hendrike. T.a.v. José: mijn dochter lijdt niet aan depressie, maar aan schizofrenie. Tegen dat laatste is geen kruid gewassen. Dat ziektebeeld gaat gepaard met een chronische kwetsbaarheid voor psychoses. Psychotische periodes kunnen zomaar een jaar duren. Als zij praat met de geest van Jim Morrison, zit ze dus in een psychose.
Ik vind haar leven eerder een verschrikking. Een lijdensweg die alleen maar erger wordt. Na iedere psychose komt ze er slechter uit. Het is leven op de vulkaan…
T.a.v. Hendrike: ik geloof niet in ‘herstel’. Wel in dingen doen waar ik zelf plezier aan beleef. Dat komt haar ten goede, al heb ik al maandenlang geen contact.
Sterk van je Geertje.
Hoe triest ook, erg mooi geschreven.
weer zo’n gevoelig stukje, de emotie spat eraf. Knap, dat je je hierover zo goed weet te uiten en ook fijn, lijkt me. Sterkte.
Dank @Hendrike, @Levja en @Irma. Mijn drijfveer is onder meer lezers aan het denken zetten. De wereld van de psychiatrie is vaak onbekend terrein totdat je er zelf middenin zit. Veel ouders verzwijgen het uit schaamte, o.a. omdat zij geen ‘succesverhalen’ te vertellen hebben.
Mag ik stellen dat dit weekthema weer een soort geschenk is om het verdriet van je af te schrijven?
En dat doe je goed. Weer een traan.
Hoi @Lousjekoesje. Dank je voor je compliment. Van me afschrijven? ik weet niet of het zo werkt. Dit is een never ending story en soms heb ik er ook schoon genoeg van. Toch blijf ik erover schrijven. Misschien met als achterliggende gedachte dat al deze ellende dan nog ergens een functie heeft, namelijk erover schrijven. Zonder menselijke drama’s zou de kunst (en dus ook schrijven) snel op z’n gat liggen. Vaak kom je dan juist tot creaties, zoiets…
@Geertje Mooi geschreven. Naar mijn smaak wat teveel tje/jes achter elkaar aan het begin van het verhaal.