Ik besef ineens dat het na middernacht is, op het moment dat ik naar bed ga. Het is stil in huis. De hondjes hebben zich aangepast en liggen aan het voeteneind. Ze voelen zich eenzaam zonder jou. Hoe lang is de plek naast mij nu alweer leeg? Twee weken geleden ging je naar het ziekenhuis voor een leveroperatie. Die is geslaagd, maar de ellende die er op volgde is met geen pen te beschrijven. Wie had vooraf kunnen bedenken wat jij moet doorstaan? Nu lig jij al bijna een week op de afdeling Intensive Care. Jouw armen en benen zijn vastgebonden. Standaardprotocol heet dat. Hoe lang nog?, denk ik, terwijl ik jouw pyjama streel die al weken naast mij ligt.
Sniffff,ontroerd,voelbaar.
Een hartje gegeven.
Sterkte lieve Jelle.
Het is allemaal niet niets. :'(
Mooi beschreven Jelle
@ALL dank voor jullie waardering en steun ook elders
sterkte, ik voel met je mee, het tastbare gemis