Voor de gelegenheid moet ik stilzitten. Een kleine beweging is al funest voor het resultaat, had hij me gewaarschuwd. Irritaties die normaliter niet opvallen, voelen nu aan als speldenprikken. Hoe meer ik er op let, hoe erger het wordt. Uit mijn ooghoek zie ik driftig zijn kwast over het doek gaan.
‘Zit nou stil, mam,’ klinkt het voor de zoveelste keer.
Als hij klaar is haal ik opgelucht adem en kriebel mezelf waar ik maar kan. Dan bekijk ik nieuwsgierig het schilderij: een groot, zwart vlak.
‘Door jouw gewiebel had ik een black-out,’ verklaart hij ernstig.
‘Dit doek krijgt een ereplaats, want let op mijn woorden: over een eeuw ben jij beroemd,’ troost ik.
Hij lacht alweer, mijn kleine Pablo.
De liefde tussen moeder en zoon is voelbaar, zonder die direct te benoemen. Ik zou wel de dialogen in alinea’s verdelen (nieuwe spreker = nieuwe alinea).
~Onvoorwaardelijk. Mooi geschreven @Irma
Het lijkt me nog mooier als je inderdaad een verdeling maakt tussen dialoog moeder en kind.
@irma voor de visionaire kunstenaar
@Leonardo, Levja en Jelstein bedankt voor de hartjes en de tip!
@Irma; ontroerend.
ja, moeders zien de talenten van hun kinderen!
Vertederend en grappig!