Zie je dwars door de mistflarden die koe staan? Het surrealistische effect van de eerste zonnestralen die de nevel doen kleuren, geeft me het gevoel dat ik iets heel breekbaars betreed. De koe nadert. Uit haar grote neus komt een briesende, kalme warme condensstroom en twee grote glazige ogen kijken ons aan. We houden halt. De koe stopt even met herkauwen en lijkt te twijfelen of ze ons vrije doorgang gaat verlenen.
De koe en wij, we staren zo wel een minuut naar elkaar. Het beest schudt een paar vliegen uit haar ogen en draait zich om. We mogen verder. Wij hebben gewacht, op haar, op een teken. Rustig lopen we door en we kijken niet meer om. Dag koe.
@Lijmstok, ik eet vandaag geen vlees, mooi beeldend beschreven.
@Lijmstok, wat heb je dat weer mooi geschreven. Het leest bijna als een gedicht.
De op één na laatste zin, zou ook met een hoofdletter geschreven mogen worden.
Prachtig, ga er helemaal in mee. Schrijven als resultaat van kijken. Slechts een enkele opmerking: briesend en kalm, tegelijkertijd. Voor ‘briesend’ had een ander woord kunnen worden gekozen. Maar verder prima!