Vandaag heb ik echt afscheid genomen. Zelf de begrafenis geregeld. Een tijd lang ben ik ervan uitgegaan dat ze altijd bij me zouden blijven. Dat ik niet zonder hen kon. Maar langzaam maar zeker begon de verandering. En elke keer bewoog ik mee. Ik paste me aan. Ik plooide me. Totdat ik niet verder meer kon. Het was buigen of barsten. Ik ben gebarsten. Heb lang in een dal gezeten. Eenmaal weer opgekrabbeld, bleek ik ze te zijn kwijt geraakt. Dat voelde kaal, onwennig. Vandaag was ik op een cursus. En toen hoorde ik mezelf zeggen dat ik ze nooit meer terugwilde. Targets, acquisities, rendabele uren: ik heb hen begraven. Mijn oude werkelijkheden heb ik weggedaan. Omdat ikzelf wilde doorleven.
Dat zouden meer mensen moeten doen!
Precies, wat JelStein zegt