Het ratelt. Elke dag ratelt het, maar vandaag stijg ik op. Brad Pitt zit in de buurt, hij lijkt op de man van de posters. Toen ik even naar hem keek, lachte hij.
Pedaal los, voetje omhoog, hand opzij, knip, wegleggen, neerleggen, voetje omlaag, pedaal indrukken.
We vliegen boven de wolken. Als ik door het raam kijk zie ik Amerika. De Verenigde Staten, zoals het meisje naast me mij steeds verbetert. Brad heeft me uitgenodigd.
Pedaal los, voetje omhoog, hand opzij, knip, wegleggen, neerleggen, voetje omlaag, pedaal indrukken.
Brad heeft me gered. Hij zag mij meteen, liep op me af en nam me mee.
Het ratelen hapert, ik ruik brand. Alweer.
Met alle meiden vlucht ik uit het overvolle naaiatelier.
leuk stukje, het moest even landen om in stijl te blijven
Dankjewel José. Het is ook een soort van protestverhaal.
@Hadeke, een mooi verwoord protest.
@Hadeke, het leven in een naaiatelier: mooi verwoord. Omdat het meisje tijdens haar dagdromerij toch verbinding weet te houden met het hier en nu vraag ik me af of her helemaal sprake is van dissociatie.
@Ineke dank voor je reactie.
Ik probeer de gewoontehandelingen te benadrukken. Zelf heeft ze daar weinig weet van, maar de lezer kijkt als het ware mee. Daarom denk ik dat het wel in het thema past.
@Hadeke, stel dat je die gewoontehandelingen cursiveert, dan staan ze meer los van de hoofdpersoon. Dan lijkt het meer alsof ze daar zelf niet bij is. Zoals ik het nu lees, wisselt ze dagdromen en handelingen uitvoeren af. Die automatische piloot mag iets duidelijker.
@Hadeke, je invalshoek vind ik een goede.
@josé en @desiree jullie natuurlijk ook bedankt voor jullie reactie.
@ineke ik heb je suggestie overgenomen.
@Hadeke, ja zo komt het beter binnen. Wanneer de cursieve gedeelten tussen witregels komen te staan wordt het effect wellicht nog versterkt.
Mooi met die slotzin, pas dan valt het kwartje.
Mooi bedacht Hadeke. Het dromerige komt goed over.