Toen de man mij vroeg of hij mij mocht fotograferen, had ik mijn bedenkingen. Wij werkten samen in een magazijn en pickten orders. Ik wist niet dat hij ook fotograaf was. Daarom twijfelde ik of het wel zo’n goed idee was. Allerlei gedachten kwamen bij mij op. Waarom ik? Wilde hij iets van mij? Moest ik uit de kleren?
“OK, op één voorwaarde,” zei ik.
“Welke is dat?” vroeg hij.
“Dat mijn vriendin ook mee mag komen.” Dat was geen probleem. Maar was dát achteraf wel zo’n goed idee?
Eenmaal bij hem thuis bleek dat de vader van mijn vriendin vroeger zijn beste vriend was. Er werd nergens anders meer over gesproken. Van een fotoshoot is het niet meer gekomen.
Ja, het kan verkeren.
Leuke twist… gelukkig
@Mas Verrassend einde!
@Levja @Irma @Ineke het leuke, nou ja, dat vind ik dan leuk, is dat dit waar gebeurd is tot wij, mijn vriendin en ik, bij de fotograaf thuis kwamen. We kregen koffie van zijn vrouw, hij zette de studio vast klaar. Vervolgens maakte hij een mooie fotoserie, waarvan enkele foto’s op de kastjes van ouders en grootouders kwamen te staan. Het liep dus anders, maar beter af. We mochten zelfs als we wilden blijven eten. Daar hebben we maar voor bedankt.
@Mas Zo verdacht leuk vind ik dit.
Zonder dollen, dit zijn toch mooie momenten. En zoals ik begrijp nog vastgelegd ook.
@Mas Dat is leuk, een beetje uit de werkelijkheid, een beetje erbij verzonnen.
@Levja @Ineke inderdaad. Het was een Indische man, dus het eten zou prima geweest zijn. Zijn vrouw had de hele middag in de keuken gestaan. Het rook ook heerlijk, maar we voelden ons te veel.
@Mas toch jammer, want ik denk niet daar je daar echt te veel was.
@Ineke klopt. Maar we waren 17 of zo en dan denk je nog anders
@Mas Dat klopt ook