De verwarde vrouw staat weer stil en kijkt omhoog op het lelijke plein waar de drukte van voorbijlopende mensen alles wat hen niet volgt onbeduidend lijkt te maken.De stad en deze werkelijkheid zijn geen rustplaats voor wie verlossing zoekt. Smartphones en schermen dirigeren elk gesprek en gedachte naar een belofte die niets verandert. De vrouw die haar eigen naam vergeten is weet dat en koestert haar zoektocht. Er is voor haar immers niet veel meer dat nog de moeite waard is om naar op zoek gaan. Alleen nog deze droom die blijft fluisteren dat een verlossende gekte altijd begint waar niemand het zoekt.Met een glimlach ontwaakt ze en begint opnieuw met alle rituelen die alleen de droom begrijpt
@VictoR; moest het een paar keer lezen. Het lijkt bijna poëzie soms maar er mist nog iets. Ik hoop dat je het nog een keer doorleest en wat schaaft aan de tekst. ‘mensen alles wat hen niet volgt onbeduidend lijkt te maken.’ zoals deze zin bijvoorbeeld.