En weer een minder. Het gaat hem makkelijk af. De een na de ander ontkoppelt hij. Het zijn zogenaamde vrienden. Het mocht wat. Ze reageren amper op zijn woorden. Weg ermee. Het ergste vindt hij nog degenen die zogenaamd reageren, maar in de reactie gelijk weer over zichzelf beginnen. Zijn het egoïsten, narcisten of nitwits? Het maakt hem bitter weinig meer uit. Weg, weg, weg! Hij voelt zich opgelucht. Zijn adagium is: voor communicatie zijn er twee nodig. Als de een niet meedoet, dan weet hij genoeg: hij is de ander, de roepende in de woestijn, in de echoloze put. Hij is ze zat, allemaal. Dat lucht op. Nooit geweten dat ontvrienden op Facebook zoveel associaties met dissociatie zou geven.
Dat Facebook dat wil wat, maar bij deze persoon roept het wel erg veel frustratie op. Waarschijnlijk kan hij zichzelf er beter af knikkeren
Oei Irma dan is het the total anihilation. Klinkt goed voor een vervolg stukje..
Inderdaad, misschien niet geschikt voor Facebook, deze persoon. Het moet wel leuk blijven
@Jelle, ook hier: het themawoord komt voor in je stuk, maar gaat het ook over het themawoord?
natuurlijk is het een hedendaagse illusie te denken dat je honderden ‘vrienden’ hebt, wees blij met enkele vrienden. Als je fb relativeert kun je er weer wel mee omgaan.