Voor hem geen paasdagen, vakanties of weekenden, het werk gaat altijd door. Hij heeft ook geen behoefte aan rust. De benodigde energie put hij uit zijn werk en tevreden clientèle. Hij is op weg naar een bekend adres, verpleeghuis Zonnestaete. Een plek waar uiteindelijk iedereen van zijn diensten gebruik maakt.
Hijgend en zwoegend vecht ze tegen het onvermijdelijke, terwijl haar zoon haar probeert te kalmeren. Als hij aan haar bed verschijnt, fluistert hij in haar oor: “Wil je nog even wachten?†Zij schudt ontkennend haar hoofd. Hij pakt haar hand en langzaam staat zij op. Hand in hand verlaten ze de kamer. Monter lacht ze, een laatste keer omkijkend naar haar uitgemergelde lichaam: “Dank je, het werd hoogtijd. Waarheen nu?â€
Heel mooi GJ! Zo’n opluchting kan het soms zijn.
@Inge thx Ik geloof dat het vaker zo is dan we denken.
@G.J. Mooi die twee verschillende gezichtspunten binnen 120 woorden, goed verteld.
Het komt zelden voor dat het einde zo mooi wordt verwoord.
Grote pluim, G.J.!
Mooi einde.
Gracias allen
@GJ Mooi geschreven