Op 18 januari 2007 woedde er een zware storm. Op het kantoor waar ik werkte zou die middag een nieuwjaarsreceptie plaatsvinden. Eerst moest ik nog naar Amsterdam voor een diploma-uitreiking. Daar probeerde ik vanaf een station lopend te komen, maar dat lukte niet. Ik hield me nauwelijks staande. Het treinverkeer raakte ontregeld, maar er reed nog een trein naar Utrecht. De receptie was inmiddels afgeblazen; voor de weinige aanwezigen was de catering overvloedig.
Rond zessen reden er geen treinen meer. Sommigen bleven logeren. Er ging nog een lijnbus naar Rotterdam. De passagiers hoefden niet te betalen voor de rit in de overvolle bus. Je voelde de heftige zijwind krachtig op de bus beuken. Rond elf uur kwam ik veilig thuis.
« 100 meter vrije slag
Dormicum »
« 100 meter vrije slag Dormicum »
Mensen, Natuur
Afgeblazen
Waarderen en delen
Waardeer je dit stukje van Jose van Rosmalen of juist niet? Geef hieronder een 
en/of deel het met anderen!
- Waardeer je dit stukje? Geef een hartje!
soortgelijke stukjes
1 reactie
Reageren
« 100 meter vrije slag Dormicum »
Welkom, gast!
- Log in of registreer om toegang te krijgen tot alle functies (zie hier voor meer informatie).
Laatste weekwinnaar (Fungiciden)
Recent
- De heer Vreeswijk – mannendingen en vrouwendingen
- De poëzie van vertaalmachines
- Theo, Tijl en de vertaling
- te laat
- De gynaecoloog
- Maar…
- Mevrouw Fiederelsje
- De gevoelige snaar
- Je wordt oud
- Game over
@José Wat een belevenis.
Opmerking:
Rond zessen reden er geen treinen meer. Sommigen bleven logeren.
Die twee zinnen staan een beetje raar zo direct na elkaar. Dat je met sommigen mensen bedoelt, en geen treinen, is mij duidelijk, maar toch … in taalkundig opzicht klopt het hier niet. Alsof de treinen levende wezens zijn die blijven logeren.