Schrijf mee!
« »

Column, Maatschappij, Mensen

4 mei

5 mei 2013 | 120w | parcovogel_3 | 2

In mijn beleving was het bij het plaatselijke monument voor de gevallenen altijd koud, de toespraak van de burgemeester onverstaanbaar en duurde het te lang. Ik had geen behoefte meer om erbij te zijn, herdenken kon ik prima op de bank kijkend naar De Dam of, beter nog, de Waalsdorpervlakte. Thuis of ter plekke, we stonden allemaal bij hetzelfde stil.

Sinds een aantal jaren ga ik weer naar het monument, sta tijdens de herdenking wat achteraan, hoef niet alles te zien en woordelijk te verstaan. Kou voel ik niet, tijd speelt geen rol. Ter plekke of thuis, we staan allemaal bij hetzelfde stil. Tóch?

Ik wil niet laten doen vergeten waarom ik daar ben. Ik weet waarom ik er ben.

Waarderen en delen

Waardeer je dit stukje van parcovogel_3 of juist niet? Geef hieronder een en/of deel het met anderen!

soortgelijke stukjes

6 reacties

Reageren

120
Wees geen muurbloem, laat je mening achter!
Houd het netjes. Je hebt 120 woorden. Huisregels.

Heb je dit stukje ook al gewaardeerd?

Geen zin om de volgende som op te lossen? Log dan in! * De CAPTCHA-code is verlopen, probeer opnieuw.


« »