Als monteur van koffieautomaten ken ik alle afdelingen van het ziekenhuis op mijn duimpje. Af en toe maak ik een praatje met artsen (“Wat is die koffie vies!”) en patiënten (“Wat is die koffie duur!”) en dat is wat mijn vak zo leuk maakt.
Gisteren had de automaat van de polikliniek Oncologie het begeven. Tijdens de onderhoudswerkzaamheden zag ik een vrolijk klein meisje voorbij huppelen. Hooguit een jaar of acht. Prachtige, blauwe ogen. En een strak, felgekleurd hoofddoekje.
Wat vond ik dát zonde. Zo jong en dan al die vreselijke ziekte. We kwamen te spreken. Ze bleek niet ziek maar meegekomen met haar moeder voor haar oma. Ze wees naar de burka’s een eindje verderop. Wat vond ik dat zonde.
Recente reacties