Vakantie in Normandie. Met zijn vieren wandelen we over een smal pad. Noodgedwongen moeten we in ganzenpas lopen. Aan de linkerkant een wijds landschap, met her en der hooi in grote rollen bijeengebonden. Aan de rechterkant een kabbelend beekje. Ergens, heel in de verte een oranje stipje, dat is onze tent. Er waait een zacht briesje. Het is doodstil. Mijn jongste zoon van vier draait zich om naar mij en vraagt: ‘Woont God hier?’
Ik krijg een brok in mijn keel. Zelf heb ik God, kerk en alles wat hierbij hoort al eeuwen geleden afgezworen. ‘Dat geloof ik wel’, zeg ik tegen hem. Hij lijkt genoegen te nemen met dit antwoord. Ik weet het na 51 jaar nog steeds niet.
Ik snap die kleine wel. Het gezegde spreekt natuurlijk niet voor niets van een God in Frankrijk. Het blijft alleen zo jammer van die Fransen…
Mijn zoon sprak toen hij nog klein was altijd over die Fransers. En dat was niet altijd positief. Maar goed, als je brugpieper bent en je moet die taal onder de knie krijgen…
Puur! Heerlijk geschreven.
Voor mijn gevoel 100% naar waarheid?!
Inderdaad 100% naar waarheid geschreven Bloem!