Mijn moeder klaagde nooit. Tot ze een beroerte kreeg en naar een verzorgingshuis âmoestâ. âVroeger was het beter, veel beterâ hoorde je haar toen met regelmaat beweren.
Nu is ze negentig. âIk wil doodâ is nog haar enige expliciete meningsuiting.
âWat word je toch een ouwe lulâ, zegt mijn dochter als ik advies inwin over een nieuwe digitale ontwikkeling, âzoiets weet toch iedereenâ.
Ondanks verwoede pogingen om bij te blijven, en een royaal investeringsbudget, loop ik hopeloos achter de feiten aan. Ik verdwijn in de periferie, uitgestoten door de tijdgeest.
Zo werkt het overlevingsmechanisme: survival of the fittest. Alleen wie zich weet aan te passen, zal zich handhaven op het wereldtoneel. Alles wordt minder, maar gelukkig gaan we allemaal dood.
Beste ton, welkom op 120w! We vinden het leuk dat je meeschrijft op onze site! Als je vragen of opmerkingen hebt horen we het graag, bijvoorbeeld op ons schrijversforum. En vergeet niet dat je altijd in gesprek kunt gaan met je collegaschrijvers via de reactiepanelen.
Groeten en veel 120 woorden lees- en schrijfplezier gewenst!
De 120w-redactie