Zo lang niet geweest, misschien is het wel erg. Of pijnlijk. Drukkend, kan ook. Ik denk dat het, op een heel incidenteel bezoekje na, zeker tien jaar geleden is. Je leest er veel over, je ziet het overal om je heen. Pas ik nog wel in de stoel? Wordt het knippen of trekken? Zal het licht niet te fel zijn? Of lang moeten wachten, ook zoiets. Morgen zal ik het weten. Dan stap ik met knikkende knieën en het zweet op mijn rug eindelijk weer eens in een lange gele Intercity trein richting de randstad. Het komt vast goed. De conducteur zal lief zijn en ik zal keurig keuvelen met oude dames over ditjes en datjes. Het spoor roept me.