Het was al lang van tevoren duidelijk dat dit zou gebeuren. Het gezicht van de oude man staat me helder voor ogen, de vriendelijke ogen en de vrolijke lach. Ik ben iemand die van structuur houd. Eigenlijk wil ik alles tot op de minuut nauwkeurig weten, maar sommige dingen in het leven laten zich niet in het keurslijf van de tijd dwingen.
Hier sta ik dan, alleen. Ik wacht en heb mezelf een ruimte van drie kwartier gegund. Binnen die periode verwacht ik dat het gaat gebeuren. Mijn hart gaat flink tekeer.
Ik staar in de verte. Dan zie ik het en begin uitbundig te zwaaien, de wind striemt zandkorrels tegen mijn wangen.
Ik zing:
‘Dag Sinterklaasje, dahag, dahag …’
Recente reacties