Ik lees het blog van Dagtaak
Wat herkenbaar allemaal. Ik heb lijsten met uitgeleende boeken aangelegd; bij mijn weten heb ik nog steeds een volledige door mij gefinancierde bibliotheek op Europese planken staan. Mét ex-libris.
Ik leen steeds minder uit,soms zeg ik daarbij dat ze het kunnen krijgen, dat is makkelijker.
Mijn auto leen ik alleen uit aan mijn dochter. En een man hoef ik niet meer, dat heen en weer lenen vind ik slecht voor mijn zelfvertrouwen. Eenmaal uitgeleend hoef ik hem nooit meer terug.
En de rest beschouw ik al als verloren zodra de lener met het geleende de deur uitgaat. Dan bedenk ik me maar dat het geen zin heeft om te klagen over gemorste melk.
Zeer herkenbaar en ’t werkt. Ik ga er altijd vanuit als ik iets uitleen dat ik het niet terug krijg. Betekent natuurlijk iets voor het uitlenen en mijn verwachtingspatroon.
Er lijkt ook een verschil te zijn in de betekenis van het woord lenen tussen het lenen van een zakdoekje of een papiertje en het lenen van bijvoorbeeld een boek. Wel lijkt dit evenwicht zich steeds meer te verplaatsen, weg van de zakdoek.