De spiegel is eerlijk: mooi ben ik niet. Wat fond de teint over mijn gezicht, mascara op mijn wimpers. Dat ziet er al wat beter uit. Oogschaduw, eyeliner, blush, lippenstift, alles wordt bovengehaald om mezelf om te toveren in een nieuwe, verbeterde versie. Mijn haar krijgt een nieuw kapsel, met veel mousse en haarlak erin… Mijn spiegelbeeld kijkt me verwonderd aan. Het lijkt niet meer op wie ik was. Mijn vingers met de gelakte nagels strijken zachtjes over mijn gezicht. Wanneer ik naar mijn vingertoppen kijk, zie ik een laagje make-up. Mijn spiegelbeeld kijkt bedroefd. Misschien omdat het een valse ik is. Misschien omdat het graag écht mooi wil zijn. Misschien omdat het weet dat ik altijd ik zal zijn.
Wat een lief, mooi en eerlijk stukje spiegeling. Het maakt mij nieuwsgierig naar naar jouw pure jij, zonder opsmuk. De echte Anne. Zij moet zo mooi zijn.
Heel mooi, lief en klein. Ik krijg het gevoel dat je heel dicht bij jezelf bent gebleven in dit stuk. Het geeft mij de indruk dat het een klein meisje is, in het middelpunt van haar leven, rond een jaar of 15/16. De onzekerheid die het uitspreekt heeft iets vertederends. Erg mooi.