Het is alweer ruim 12 jaar geleden dat mijn vader elke dag uitkeek naar mijn telefoontje.
Hij was ziek en de hele dag belden er mensen om te vragen hoe het ging.
Zelf belde ik een paar keer in de week, tot mijn moeder vertelde dat mijn vader zo uitkeek naar mijn telefoontje.
Op dagen dat ik niet belde, ook al had de telefoon roodgloeiend gestaan, zei hij aan het eind van de dag tegen mijn moeder: “wat is het stil, er heeft vandaag niemand gebeld”.
Vanaf dat moment tot zijn overlijden belde ik elke dag. En voor hem was dat elke dag feest.
Wat een geluk: de telefoon. Ver weg wordt zo dichtbij.
Beste Marianne Cramer, welkom op 120w! We vinden het leuk dat je meeschrijft op onze site! Als je vragen of opmerkingen hebt horen we het graag, bijvoorbeeld op ons schrijversforum. En vergeet niet dat je altijd in gesprek kunt gaan met je collegaschrijvers via de reactiepanelen.
Groeten en veel 120 woorden lees- en schrijfplezier gewenst!
De 120w-redactie