Zie Ava van drie rennen op haar onzekere beentjes. Ze gooit zich vol overgave in haar moeders armen. Ava lijkt in niets op de slungelige puber met pukkels die ze over tien jaar zal zijn. Vertel haar dat ze daarna verandert in een beeldschone zwangere vrouw met ronde heupen en borsten.
Dat gelooft ze net zo min als dat ze zich herkent in de vorm van de kromgegroeide frêle dame van later jaren.
De vlinder wordt geen rups, de moeder kan nooit meer onbevangen kind zijn. Ava van 84 ziet in de spiegel iemand anders, dan wie er in haar hoofd woont. Alles verandert, niemand blijft hetzelfde. Het ware drama is dat geest en lichaam niet in hetzelfde tempo veranderen.
Recente reacties