We spraken af in het café van de Belgische Loodsensociëteit.
Ik dronk, in afwachting van haar komst, gezwind borrels en toen ze het establishment betrad, was ik alles wat ik wilde zijn en alles wat ik wilde zeggen al weer vergeten.
Ze omhelsde me en drukte een vluchtige kus op mijn wang.
Ze bestelde een rode wijn.
Ik keek naar haar en telde de jaren.
Van de schoolbanken tot nu.
Dertig jaar waarin we elkaar iedere keer weer opzochten, altijd goede vrienden waren en soms minnaars.
Het zomerjurkje met laag uitgesneden rug liet het getatoeëerde roosje op haar rechterschouder zien, ingebed in een vaal gekreukte huid van ontelbaar kleine mozaïekjes.
“Meta!” probeerde ik nog enthousiast. Het lukte me niet meer.
« Metamorfose
Tweeënvijftig jaar »
« Metamorfose Tweeënvijftig jaar »
Liefde, Mensen
Meta
Waarderen en delen
Waardeer je dit stukje van Jan Verweij of juist niet? Geef hieronder een 
en/of deel het met anderen!
- Waardeer je dit stukje? Geef een hartje!
soortgelijke stukjes
Reageren
« Metamorfose Tweeënvijftig jaar »
Welkom, gast!
- Log in of registreer om toegang te krijgen tot alle functies (zie hier voor meer informatie).
Laatste weekwinnaar (Klysma)
Recent
- Knudde Horster Volksverveemder (Flitnanlitian)
- Wojotke Rekent met Uw, mee, zo blauw zo blauw
- ’t Okshoofd – Amsterdam
- Feiten en fabels
- Het Vrouwengeheim
- College
- Verjaardagsjolijt
- De toekomst voor willen zijn, worden ismen.
- Warmhartig
- ‘Daar gaan me krekette’
Recente reacties