Ik verslikte me in de vastkokende aardappel. In eerste instantie keek niemand daar van op, wat zal het ook, in de eerste klas van het prachtige supersonische vliegtuig? Maar de aardappel was blijkbaar iets overeengekomen met mijn luchtpijp en had zich zalig genesteld in een voor mij erg benauwende plaats. Naar adem happend kon ik nog net opstaan maar er was geen stewardess te bekennen. Een mede passagier achter me, in de super-de-luxe business klas, zat met oogkleppen en oordoppen op een nachtje slaap in te halen.
Terwijl het zweet mij uitbrak en ik door het gangpad kroop met een blauw aangelopen gelaat, schoot het vliegtuig eindelijk door de geluidsbarrière. De klap van de versnelling bracht een adembenemende bevrijding teweeg.
Wat een schitterend verhaal en dan ook nog zo goed geschreven.
Dat weekthema wordt nog eens een keer wat dankzij dit soort stukjes
Schitterend stuk
waard!
Hoe kort zoveel kracht kan hebben.
Overigens is het nu zoveel of zo veel?
Wat ik wilde zeggen is, dat het een geweldig stukje is.