Haar zoontje kwam stralend de keuken binnen.
“Waar heb je dat vandaan?” vroeg ze.
“Van het winkelcentrum,” zei hij trots en keek omhoog langs het touwtje in zijn hand.
“Ik wil niet dat je dat soort vieze dingen meeneemt naar huis, ik heb net de keuken gedaan. Breng maar terug.”
“Mam!” probeerde hij nog, maar omdat hij een brave jongen was en meestal deed wat zijn moeder zei, stapte hij weer naar buiten. De stoffige fakir, nog altijd in lotushouding, zweefde onverstoorbaar achter hem aan.
Ze moest eens een hartig woordje spreken met zijn leraren, dacht ze, terwijl ze de twee nakeek door het raam. Het kind is tien. Hoog tijd dat hij leert dat zaken als levitatie niet bestaan.
Beste Marijne, welkom op 120w! We vinden het leuk dat je meeschrijft op onze site! Als je vragen of opmerkingen hebt horen we het graag, bijvoorbeeld op ons schrijversforum. En vergeet niet dat je altijd in gesprek kunt gaan met je collegaschrijvers via de reactiepanelen.
Groeten en veel 120 woorden lees- en schrijfplezier gewenst!
De 120w-redactie