Een klok tikt zachtjes in de verte. Iedere tik die ik hoor is weer een seconde minder te gaan van mijn leven. Langzaam maar zeker tikt mijn toekomst weg, en alles wat ik kan is luiteren naar de klok. Er valt toch niet tegen te vechten. De tijd verstrijkt genadeloos en ik voel me veranderen. Ik zie mijn vingers rimpelen, voel mijn knieën langzaam verstijven en merk dat ik je naam al bijna vergeet. In de spiegel kijk ik niet meer, ik herken mezelf toch niet terug. Ik wil ook niet weten hoe ik eruit zie. Ik wil alleen graag weten waarom oud worden zo genadeloos gepaard gaat met minder worden. De tijd verstrijkt genadeloos en voert mij mee. Stroomafwaarts.
Recente reacties