Sinds de jaren zeventig heb ik consequent PSP gestemd, later gevolgd door de fusiepartij Groen Links. Voor de voorzitster van dienst, die zo te zien, onlangs het VWO heeft afgerond, wat relevante historie. De Pacifistisch Socialistische Partij had als een van de uitgangspunten, dat geweldloze weerbaarheid hoog in het vaandel staat. Een standpunt, ik weet het, dat menig verklaard tegenstander homerisch gelach ontlokte.
Ondanks de meewarigheid van een groot deel van de publieke opinie, is dat altijd een der belangrijkste redenen geweest om uw partij te steunen. Zelfs als actief lid.
Dit lidmaatschap zeg ik op. Het steken van een dolk in de rug van je eigen leider, kan ik niet rijmen met enig pacifistisch principe.
Het verdriet mij zeer.
Ik voel met je mee, al is GL nooit mijn overtuiging geweest, de (geweldloze) vechtlust is weg en ingeruild voor … ja wat eigenlijk. Jammer want het geluid was/is wel nodig.
Iedereen heeft zijn/haar Kronstadt-moment. Ik hoefde bij die fusie al niet meer
Wat een strategie: eerst de leider onthoofden, daarna jezelf onder het schavot leggen, en dan hopen dat er iets moois uit voort komt.
Ik liep vandaag nog langs het Landelijk Bureau. Alle lampen waren uit. Het zag er uitgestorven uit. Een crisis bezweren doet men alleen binnen kantooruren blijkbaar.
Ik vrees dat het een sterfhuis-scenario wordt, tenzij er een sterk mens opstaat binnen de partij. Deze echter, zijn sporadisch aanwezig, of hebben de bereidheid niet. Mijn hoop is toch gevestigd op Halsema en Buitenweg.