Zijn tegennatuurlijk grote behulpzaamheid begon me steeds meer op te vallen, zelfs een beetje tegen te staan. De woorden “pap, zal ik dat even voor je doen?” rolden met grote regelmaat en bijna als vanzelf over zijn lippen. Het toenemen van mijn onbehaaglijke gevoel, hield gelijke tred de groeiende onzekerheid. Ik herkende mijn eigen kind niet meer!
Gisterenavond, het was tijdens het eten, kwam het hoge woord er eindelijk uit. “Ik verwacht een kindje,” liet zoonlief zich plompverloren ontvallen. Na enig aarzelen vroeg ik hem onzeker: “Maar jullie gaan dan toch wel trouwen, hè?”
In tranen stamelde mijn jongste zoon zijn antwoord: “Het ergste heb ik je nog niet eens verteld… De moeder van de kleine is mij volslagen onbekend.”
Oeps, het zal je zoon maar wezen, wordt je eindelijk opa, zie je je kleinkind nooit :’-(