En als straks de sneeuw valt, de eerste kerstnacht begonnen is, wordt het stil op straat. In de weerspiegeling van mijn kerstboomverlichting zie ik mezelf staan in het raam. Een plak kerststol in mijn hand.
Een engel zal landen in mijn voortuin. Zij weet waar ik op wacht. Ze hoeft niet door de deur en glijdt door het glas heen recht op me af. Als betoverd zal ik op mijn knieën vallen. Dus toch, er is een God. Met een uitgestrekte arm zal ze mijn schouder aanraken. Ze geeft haar zegen, ze geeft haar moed. Ze geeft me alles om verder te gaan. Haar zachte glimlach om haar lippen, die ogen die twinkelen, zo bekend, zo dichtbij, nooit echt weggeweest.
« Ik fluit
Levensmoe »
« Ik fluit Levensmoe »
Fictie
Zegen
Waarderen en delen
Waardeer je dit stukje van Gerben Oebele of juist niet? Geef hieronder een 
en/of deel het met anderen!
- Waardeer je dit stukje? Geef een hartje!
soortgelijke stukjes
Reageren
« Ik fluit Levensmoe »
Welkom, gast!
- Log in of registreer om toegang te krijgen tot alle functies (zie hier voor meer informatie).
Laatste weekwinnaar (Nieuweling)
Recent
- Antropomorfisme
- 18 uur vliegen – 3
- Familie van
- De toren van Babel
- Spreekuur met Samira
- Lager Weserlust – Bremen 1943
- De teler
- Krijg de pest
- Dolgedraaid
- Proefvakantie met feta
Recente reacties