De kinderen spelen, in fluoriserende hesjes, heerlijk in de zandbak.
er loopt er één over de rand de ander maakt een zandkasteel, een gracht en een poort, en wel zeven torens.
Onbezorgd en nog niet wereldwijs, de ander is bezig koekjes te eten, net gemaakt, een vormpje met zand en smikkelen maar, hun eigen wereld, een kuil zo diep, die graven ze met ze tweeén, ze letten niet op de man op het bankje die ze gadeslaat, spelenderwijs leren ze veel,
Ze hoeven ook niet bang te zijn, die man die kennen ze wel, dat is de oppas, dus spelen ze.
mooie tegenhanger voor alle paranoia in deze wereld. onschuld is zo mooi.
je hoeft niet altijd bang te zijn, opletten wel dat kun je nooit te weinig doen.
Kinderlijke onschuld, dat ze het lang mogen zijn!