Bijna. Nog even doorzetten. Slechts enkele minuten nog, een eeuwigheid. Wachten nog, nog even wachten, dan mag ze weer. Ze wil het zo graag en ze heeft het zo lang uitgeschakeld. Morgen mag ze weer, heeft ze zichzelf beloofd. Morgen mag ze weer voelen. Morgen mag ze huilen, vandaag nog niet. Vandaag moet ze nog even sterk zijn. Klaar staan voor anderen, met een glimlach op haar gezicht. “Nee, het gaat echt wel.” Morgen begint haar tijd. Dan even niet meer bezig zijn met de kinderen, niet met zijn zus, ouders en vrienden. Geen troostende woorden meer voor anderen, maar troostende woorden voor haar.
Klokslag 12 zit ze klaar. Bij de eerste slag rollen de bevrijdende tranen over haar wangen.
« He Troy
Zandbak »
« He Troy Zandbak »
Familie, Liefde
Rouw
Waarderen en delen
Waardeer je dit stukje van Elsbeth Boom-Boumann of juist niet? Geef hieronder een 
en/of deel het met anderen!
- Waardeer je dit stukje? Geef een hartje!
soortgelijke stukjes
3 reacties
Reageren
« He Troy Zandbak »
Welkom, gast!
- Log in of registreer om toegang te krijgen tot alle functies (zie hier voor meer informatie).
Laatste weekwinnaar (Fungiciden)
Recent
- De heer Vreeswijk – mannendingen en vrouwendingen
- De poëzie van vertaalmachines
- Vertaling
- te laat
- De gynaecoloog
- Maar…
- Mevrouw Fiederelsje
- De gevoelige snaar
- Je wordt oud
- Game over
mooi!
Wow, hoe mooi en waarschijnlijk voor veel mensen herkenbaar.
Kracht! Mooi…