Bijna. Nog even doorzetten. Slechts enkele minuten nog, een eeuwigheid. Wachten nog, nog even wachten, dan mag ze weer. Ze wil het zo graag en ze heeft het zo lang uitgeschakeld. Morgen mag ze weer, heeft ze zichzelf beloofd. Morgen mag ze weer voelen. Morgen mag ze huilen, vandaag nog niet. Vandaag moet ze nog even sterk zijn. Klaar staan voor anderen, met een glimlach op haar gezicht. “Nee, het gaat echt wel.” Morgen begint haar tijd. Dan even niet meer bezig zijn met de kinderen, niet met zijn zus, ouders en vrienden. Geen troostende woorden meer voor anderen, maar troostende woorden voor haar.
Klokslag 12 zit ze klaar. Bij de eerste slag rollen de bevrijdende tranen over haar wangen.
mooi!
Wow, hoe mooi en waarschijnlijk voor veel mensen herkenbaar.
Kracht! Mooi…