Schrijf mee!
« »

Poëzie

Wit

13 september 2011 | 120w | Jolanda van Gils | 0 |

Wit wapperend om haar ranke lijf en langs haar benen, wit zijn bijna haar lange haren, wit is haar te bleke prachtige maar diep gegroefde gezicht
Wit zijn de schuimkoppen op het woeste water, witte lelie blaadjes zijn drijvende.
Wit is het schuim op de gladde hoge donkere rotsen, wit wordt het voor haar ogen als ze te lang in het denkbeeldige licht van de duisternis kijkt.
Kijken zonder echt wat te zien, maar zo voelbaar ijskoud wit van binnen.
Wit als ze verdwijnt in het licht van de eindeloze lange tunnel, steeds een beetje witter, steeds een beetje lichter.
Gevoelloos wit gedragen.
Wit is het gescheurde stukje stof wat achter blijft naast het wit van het schuimende woeste water.

Waarderen en delen

Waardeer je dit stukje van Jolanda van Gils of juist niet? Geef hieronder een en/of deel het met anderen!

soortgelijke stukjes

2 reacties

Reageren

120
Wees geen muurbloem, laat je mening achter!
Houd het netjes. Je hebt 120 woorden. Huisregels.

Heb je dit stukje ook al gewaardeerd?

Geen zin om de volgende som op te lossen? Log dan in! * De CAPTCHA-code is verlopen, probeer opnieuw.


« »