Nog twee dagen, dan mag ze naar huis. Het is dan precies twee maanden geleden dat ze onderuit ging en haar heup brak. Twee maanden moest ze leven in wat voor haar een gevangenis was. Eerst het ziekenhuis en daarna revalideren. Begrijp me niet verkeerd, ze was blij met de opvang en de zorg die aan haar besteed werd. Bij de fysiotherapie stonden ze versteld van haar progressie. Waarom? Ze begreep dat niet. De dames van de ergotherapie was ze te snel af. Ze had alle noodzakelijke aanpassingen al laten verrichten. Er gaat toch niets boven de vrijheid, je eigen huis, je eigen eten, je eigen dagindeling.
Nog zes weken, dan vieren we haar negentigste verjaardag, Deo Volente, dat wel.
Vaak is het in dit soort gevallen ook de familie die (mee)beslist in het beleid, en die willen toch vaak (en ook wel begrijpelijk) het zekere voor het onzekere uit angst hun dierbare te verliezen.