De tijd dat zomerTV uit herhaling bestond is veranderd. Documentaires over mensen wie ellende overkomt, treffen me dagelijks.
Als thuisblijvende Nederlander zie ik waar geld en aandacht heen zou moeten gaan.
De media belicht een sluipende ramp in Ethiopië, waar in 60 jaar tijd geen grotere droogte en honger voorkwam dan nu.
Actueel, hoewel eerder ook al toen alle luxe vakantieuitgaven nog gedaan moesten worden. Toen nog niet iedereen massaal was vertrokken naar de zon.
Vurig hoop ik dat deze terugkerende verhalen zich niet herhalen.
Tegelijk mag de media ze eindeloos blijven herhalen als iedereen weer terug thuis is. Publieksbereik en kijkcijfers zijn hoognodig.
Showprogramma’s vol ‘talenten’ en uitdagingen, laat maar. Nuttiger besteding van tijd en budget is voorhanden: omroepen!
Leedvermaak verkoopt weliswaar, maar het moet ook weer niet te zwaar worden. Mensen op tv zien sterven van de honger is toch net wat minder fijn dan iemand op een podium een valse noot horen zingen.
Het creëren van die comfortzone kost waanzinnig veel, geld dat elders meer effect kan sorteren. Winstmaximalisatie op menselijk niveau is meer waard. Lijden doet pijn ja, enige balans in ervaren leed-comfort zou fijner zijn.