Trillend als een pasgeboren kalf werpt ze een grillige schaduw over tafel 13. Met een kont die er niet om liegt is eenieder ongewild getuige van een nipte landing op haar stoel. Een gestipt kussentje valt volledig weg uit het gezichtsveld, een zweterige hand zwenkt onbeheerst langs de nerven van de tafel op zoek naar een menukaart. Ze bestelt voor een weeshuis aan croissantjes en chocoladebroodjes, en sluit af met een cola light. Het kleine beetje concentratie dat niet met eten bezig is, doolt over een artikel uit een benepen vrouwenblaadje. Ik hoor haar gretig de jam uit een croissantje zuigen en mompelend bevestigen dat we inderdaad blij mogen zijn met zo’n beschaafd en culinair bewust land als het onze.
Vervolgens waggelt ze naar haar scootmobiel en rijdt naar huis om zich voor de televisie te nestelen. Wat is het leven toch zwaar.
Een mogelijk einde voor een 144w wedstrijd