Communicatie, Mensen

Sprookjes bestaan niet

6 november 2011 | 120w | Lindsey |

0 |

Op blote voeten strompelde ze over het pijnlijke asfalt. Heel langzaam verplaatste ze zich, bij elke stap voelde ze steken in haar voeten. Haar tenen kromden zich dan, de pijn verdrijvend. Ze huilde zachtjes, maar de tranen op haar gezicht waren niet te onderscheiden van de regendruppels. Haar mascara was uitgelopen en liep in zwarte straaltjes van haar gezicht, om vervolgens weggespoeld te worden door de eindeloze regen. Bang keek ze regelmatig om, haar natte haar hing in strengen langs haar gezicht. Tegen een lantaarnpaal zakte ze in elkaar. Het vuur in haar was opgebrand.
Een jonge man vond haar een tijdje later, tilde haar op. Ze verzette zich niet.
Hij grijnsde.
‘Het leven is nou eenmaal geen sprookje, schat.’

Waarderen en delen

Waardeer je dit stukje van Lindsey of juist niet? Geef hieronder een en/of deel het met anderen!

0 De moeite waard?
Waardeer je dit stukje? Geef een hartje!

soortgelijke stukjes

3 reacties

Op 10 nov 2011 om 11:42 schreef R.H. Gerritsen het volgende (21w):
Hoe kan asfalt nou pijnlijk zijn? Je kunt pijnlijke knie禱n of voeten of schouders hebben, maar asfalt heeft heen zenuwen.
Op 10 nov 2011 om 15:37 schreef lindsey het volgende (22w):
euhm het gaat hier over sprookjes,
ik vind het een beetje een fantasieloze opmerking.
Toch bedankt dat je mijn verhaaltje hebt gelezen
Op 10 nov 2011 om 16:59 schreef Andr矇 de Raaij het volgende (9w):
Ach, makelaars in koffij moet je ook hebben.
Hoewel?