‘Je bent mijn sprookje’, fluistert ze zachtjes tegen mij. En ik smelt,
tot er bijna niets van mij over is.
‘En jij de mijne’, roep ik luid, als ik haast verdwenen ben. En ze smelt,
tot er bijna niets van haar over is.
Twee kleine bergjes blijven achter. Een bergje ik. Naast een bergje zij.
Het mooiste van haar en mij,
is alles wat er nu nog is. En alles wat er ooit zal zijn.
Alles wat we nodig hebben om samen te zijn, samen te leven.
En samen te toveren dat we altijd
samen zullen zijn, samen zullen leven
en samen zullen houden
van haar en mij.
Zo leven we verder. Zij aan zij.
Heel lang. En heel gelukkig.
Beste Karine, welkom op 120w! We vinden het leuk dat je meeschrijft op onze site! Als je vragen of opmerkingen hebt horen we het graag, bijvoorbeeld op ons schrijversforum. En vergeet niet dat je altijd in gesprek kunt gaan met je collegaschrijvers via de reactiepanelen.
Groeten en veel 120 woorden lees- en schrijfplezier gewenst!
De 120w-redactie