Singulariteit

15 december 2011 | 120w | Gerben Oebele |

1 |

Ik sta, wacht, en ik kijk. Er is niks meer wat het nu nog tegen houdt, ik ben hier en ik kan niet terug. Ik zie hoe ze, als in een droom, met zwevende passen steeds dichterbij komt. Mijn hartslag schiet omhoog, een klok staat stil, het licht gaat uit. De aarde draait terug als ze vlakbij is en haar lippen de mijne vinden. Het is een eerste, warme, rake kus. Ik smelt en ik pak haar beet. We zijn meteen een, het past. Haar warme lichaam slaat als een golf tegen me aan en ik omhels haar helemaal. Onze ogen openen tegelijk en een vonk van passie slaat terug in de spiegel van mijn ziel. Ik wacht niet meer.

Waarderen en delen

Waardeer je dit stukje van Gerben Oebele of juist niet? Geef hieronder een en/of deel het met anderen!

1 De moeite waard?
Waardeer je dit stukje? Geef een hartje!

soortgelijke stukjes

3 reacties

Op 15 dec 2011 om 16:03 schreef Defrysk het volgende (5w):
Nu nog higgs deeltjes uitwisselen.
Op 15 dec 2011 om 17:12 schreef Carel het volgende (6w):
dat warmt op, deze kille dag
Op 15 dec 2011 om 23:27 schreef Maarten het volgende (2w):
Nice