Als alleenstaande moeder fietste ik dagelijks met mijn vijfjarige dochtertje achterop langs de HTS op weg naar het zwembad. We zongen liedjes tot ik buiten adem was, mede door de lange klim de dijk op.
Op een dag vroeg ze: “Mam, wat is dat toch voor een school?” Ik was blij met het excuus om even af te stappen, vermoeid na een werkdag en begon alle tekens op de school uit te leggen:
“Hier leer je bruggen bouwen en timmeren en weggetjes maken naar school, metselen en kranen en stopcontacten repareren en grote kabels maken voor stroom, zodat de straatlampen branden.”
Ze dacht even na, met gefronste wenkbrauwen en zei toen begrijpend: “Oh, dat is dus een school voor moeders!”
Weet niet of het als een compliment ervaren werd, maar ik vind het een geweldige opmerking.
Ik ben er nu nog stinkend trots op, het was de ultime waardering voor ‘alles te gelijk zijn en dus moeder’;-)