Gebogen over het studieboek en serieus kijkend, poogt ze alsnog te redden wat er te redden valt dit schooljaar. Vragen stellend over opbrengsten en kosten poogt ze zoveel mogelijk kennis tot zich te nemen voor het proefwerk morgen.
Omdat je van haar houdt verberg je jouw irritatie en stop je rancuneuze gevoelens weg en ben je geduldig om te helpen. Daar gaat je sportavond. Je hebt immers al honderden keren gezegd dat een eindspurt niet altijd leidt tot het gewenste resultaat.
Het is een innerlijke strijd; meeveren en doen wat ze vraagt of gelijk willen hebben en denken bekijk het maar!
Bekijk het maar daar worden ze hard van. Ik raad het boek van deze mevrouw aan:
http://online.wsj.com/article/.....98754.html
Ik had- en heb meestal wat (tijds)druk nodig om te kunnen presteren.
Natuurlijk, je kind, die help je toch, ook al heeft ze het misschien niet verdiend en ook al is het misschien al te laat. Je kind helpen is toch belangrijker dan een sportavond?
Eerst beetje laten zweten, dan helpen en later samen bekijken hoe een volgende keer voorkomen kan worden.