Schrijf mee!
« »

Fictie, Maatschappij

Openbaar vervoer

1 september 2011 | 118w | Lynn | 1

Zijn tong smaakt absoluut naar meer, maar hij daalt snel af.
Het natte spoor veroorzaakt trillingen en kippenvel volgt zijn bewegingsritme.
Mijn hart maakt sprongetjes alsof er een kangoeroe door mijn lijf hopt, adem komt met horten en stoten.
Zo niet mezelf zijn is best akelig, althans, in de zin van ongeloof en fysieke opwinding.
Zijn hete lijf omhult het mijne met een gemak alsof het mijn Siamese tweelingbroer zou zijn.
Perfecte symbiose, hete interactie, een innerlijke explosie.
Zijn gezicht vervaagt als ik mijn ogen open. Wit licht. Einde van een tunnel.
Het gestage tempo waarin ik doorraas en het soezen in mijn oren maken me slaperig.
Best spannend, maar toch is het altijd behelpen in zo’n treinwagon.

Waarderen en delen

Waardeer je dit stukje van Lynn of juist niet? Geef hieronder een en/of deel het met anderen!

soortgelijke stukjes

7 reacties

Reageren

120
Wees geen muurbloem, laat je mening achter!
Houd het netjes. Je hebt 120 woorden. Huisregels.

Heb je dit stukje ook al gewaardeerd?

Geen zin om de volgende som op te lossen? Log dan in! * De CAPTCHA-code is verlopen, probeer opnieuw.


« »