Zijn tong smaakt absoluut naar meer, maar hij daalt snel af.
Het natte spoor veroorzaakt trillingen en kippenvel volgt zijn bewegingsritme.
Mijn hart maakt sprongetjes alsof er een kangoeroe door mijn lijf hopt, adem komt met horten en stoten.
Zo niet mezelf zijn is best akelig, althans, in de zin van ongeloof en fysieke opwinding.
Zijn hete lijf omhult het mijne met een gemak alsof het mijn Siamese tweelingbroer zou zijn.
Perfecte symbiose, hete interactie, een innerlijke explosie.
Zijn gezicht vervaagt als ik mijn ogen open. Wit licht. Einde van een tunnel.
Het gestage tempo waarin ik doorraas en het soezen in mijn oren maken me slaperig.
Best spannend, maar toch is het altijd behelpen in zo’n treinwagon.
Beste Lynn, welkom op 120w! We vinden het leuk dat je meeschrijft op onze site! Als je vragen of opmerkingen hebt horen we het graag, bijvoorbeeld op ons schrijversforum. En vergeet niet dat je altijd in gesprek kunt gaan met je collegaschrijvers via de reactiepanelen.
Groeten en veel 120 woorden lees- en schrijfplezier gewenst!
De 120w-redactie