Het eerste iets hing roerloos in het niets. Net voordat het in dat niets oploste, voelde het dat het Iets was en er dus een plaats en een tijd moest zijn om Iets te zijn. In een ondeelbaar ogenblik werd het meer, onvoorstelbaar veel… een compleet heelal, samengebald in het Iets.
Toen dat heelal explodeerde, was Iets zo verrast, dat ze geen atoom wist vast te houden. Pure geest werd zij, die eenzaam ronddreef tussen sterren, gaswolken en zwarte gaten.
Eonen lang moest zij verdwaalde moleculen vangen om opnieuw Iets te worden. Nu was zij vastbesloten Iets te blijven. Lang dacht ze na over haar vorm.
Zij koos voor een stralend blauwe bol, gehuld in een kleed van witte nevels.
« Een uur tot zonsondergang
Doe-het-zelf-sprookje »
« Een uur tot zonsondergang Doe-het-zelf-sprookje »
Communicatie, Fictie, Natuur
(N)iets
Waarderen en delen
Waardeer je dit stukje van Hay van den Munckhof of juist niet? Geef hieronder een 
en/of deel het met anderen!
- Waardeer je dit stukje? Geef een hartje!
soortgelijke stukjes
5 reacties
Reageren
« Een uur tot zonsondergang Doe-het-zelf-sprookje »
Welkom, gast!
- Log in of registreer om toegang te krijgen tot alle functies (zie hier voor meer informatie).
Laatste weekwinnaar (Fungiciden)
Recent
- De heer Vreeswijk – mannendingen en vrouwendingen
- De poëzie van vertaalmachines
- Theo, Tijl en de vertaling
- te laat
- De gynaecoloog
- Maar…
- Mevrouw Fiederelsje
- De gevoelige snaar
- Je wordt oud
- Game over
ik vind het niets. Ontzettend mooi niets!
Dat is tenminste al iets.
Ik mis iets.
Weet niet wat.
Zal de nevel zijn.
Geeft niets.
Mysterieus hoor, wat is het? dat mag iedereen zelf invullen natuurlijk, mooi.