Mijn moeder heeft mij opgevoed tot kleine zelfstandige.
Alles zelf kunnen doen, je eigen broek ophalen, jezelf kunnen bedruipen, niet afhankelijk zijn van wie dan ook.
Dan hoef je ook geen hulp te vragen.
En kom je er uiteindelijk achter dat je heel erg alleen bent, alles zelf doend.
Pas wanneer iemand tegen je zegt: “Kom maar hier, je hoeft het helemaal niet alleen te doen.”, wordt krakend helder wat een alleenheid dat zelf-doen met zich meebrengt.
Wat een contrast om geborgen te worden in de veiligheid van dingen samen doen.
Wat een heerlijkheid om warme rugdekking te hebben van iemand die meekijkt, meedoet, meebeleeft.
Wat fijn om tijd te delen met iemand waar je van houdt.
Recente reacties