De vrouw die de naalden hanteerde droeg sandalen. Dat was me niet eerder opgevallen. Maar nu ik op mijn buik op de behandeltafel lag had ik door de uitsparing voor mijn gezicht vrij uitzicht op haar voeten. “Bent u er klaar voor?” vroeg zij, terwijl haar tenen lichtjes omhoog wipten. Ik dacht aan de folder die ik vorige week had meegekregen om thuis op mijn gemak te bestuderen. Deze bedenktijd was standaard om overmoedige beslissingen te voorkomen. In de folder stonden enkele gedetailleerde illustraties die ik meermalen aandachtig had bekeken. Het sprak me erg aan.
“Ja, hoor” zei ik. Heel even meende ik plots naaldhakken te zien voordat de eerste verkramping door mijn rechterarm schoot. “Gaat het?” vroeg de fysiotherapeute.
Ai, ben je in de martelkamer geweest, Peter?
[…] Ook geplaatst op 120w.nl […]
Compleet lekgeprikt…