Hoe harder de wereld wordt, hoe zoeter mijn dromen, marshmallowdromen.
Een met marshmallows beklede enorme ruimte met grote ramen van suikerglazuur.
Daarbinnen is het goed toeven. Alles is zacht en verend, niet kleverig door het net iets stevigere buitenkantje van de roze en witte zoete sponsjes. Ze zijn geluiddempend, je hoort er geen schreeuwende en liegende politici, geen geweerschoten, geen denderend verkeer, geen geruzie.
Vogels zitten op de vensterbanken en zingen als merels in het eerste ochtendlicht, de hele dag.
’s Nachts laten de marshmallowmuren een vaag roze schijnsel door.
Er is geen honger en geen kou; wel altijd lachende kinderen en gelukkige ouderen. Een heerlijk bed waar je niet uit hoeft om te gaan werken.
Onbewuste struisvogeltactiek.
Zoete dromen!
“Hoe harder de wereld wordt, hoe zoeter mijn dromen” en dus hoe sterker het contrast, hoe harder de wereld lijkt, en zo verder, waar eindigt zo’n vicieuze cirkel?
hoe zoeter de dromen how harder het ontwaken
Ay Ay Ay @Carel en @Frank, hoe denken jullie dat ik dit harde leven (voor mij in ieder geval) uitgehouden had zonder het af en toe zacht en zoet onderduiken in marshmallow dromen? Het contrast deert niet, het is een droom, de realiteit is iets anders. Zo blijft mijn glas half vol;-)
Zo maak je het leven inderdaad een stukje aangenamer. Mooi stukje.