Zwetend zakken we op twee plastic stoelen.
Het rieten afdakje weert de brandende zon.
Mijn ondergoed is doorweekt van het zweet.
De kookhoek is zwart geblakerd.
Plastic kommen en natte groenten.
Een open vuurtje.
Bacteriën vermenigvuldigen.
De zelfgemaakte menukaart kleeft aan mijn handen.
Eerst drinken.
Water uit een dichte fles.
Verzegeld, dus veilig.
Ik ga voor het lokale gerecht.
Net als gisteren.
En de dagen daarvoor.
Ineens overvalt het mij.
Het verlangen.
Naar geel, zacht, vol en pittig.
Een stevig stuk.
Een scherpe schaaf.
Veel boter op het mes.
Brood dat golft.
Kraakt aan de randjes.
De geurige plakken opgestapeld.
Koelkastfris.
De smaak van thuis.
God,
wat kan ik mijn broodje kaas missen.
« Duizend en één nacht
Een eerlijk gesprek »
« Duizend en één nacht Een eerlijk gesprek »
Eten & drinken, Poëzie
Laos – Lokale gerechtigheid
Waarderen en delen
Waardeer je dit stukje van daantje23 of juist niet? Geef hieronder een 
en/of deel het met anderen!
- Waardeer je dit stukje? Geef een hartje!
soortgelijke stukjes
Reageren
« Duizend en één nacht Een eerlijk gesprek »
Welkom, gast!
- Log in of registreer om toegang te krijgen tot alle functies (zie hier voor meer informatie).
Laatste weekwinnaar (Fungiciden)
Recent
- De heer Vreeswijk – mannendingen en vrouwendingen
- De poëzie van vertaalmachines
- Theo, Tijl en de vertaling
- te laat
- De gynaecoloog
- Maar…
- Mevrouw Fiederelsje
- De gevoelige snaar
- Je wordt oud
- Game over
Beste daantje23, welkom op 120w! We vinden het leuk dat je meeschrijft op onze site! Als je vragen of opmerkingen hebt horen we het graag, bijvoorbeeld op ons schrijversforum. En vergeet niet dat je altijd in gesprek kunt gaan met je collegaschrijvers via de reactiepanelen.
Groeten en veel 120 woorden lees- en schrijfplezier gewenst!
De 120w-redactie