Doctor Firmandel wreef het roet uit zijn ogen en wachtte tot de rook was opgetrokken.
‘Misschien een tikkeltje te veel sulpher’ mompelde hij, en hij tuurde beteuterd door het kapotte linkerglas van zijn bril. Hij wreef het rechterglas schoon met het puntje van zijn laboratoriumjas en kuchte. ‘Je kunt weer tevoorschijn komen hoor!’
‘Hmph,’ klonk het van onder de kast.
‘Vooruit!’
‘Hmph,’ klonk het weer. Er kroop een oude, grijze kater tevoorschijn. Het beest schudde zich uit, niesde en keek de doctor mistroostig aan. Firmandel rommelde alweer vrolijk neuriënd door een la. Hij keek op. ‘Nu heb ik het! Eén deel sulpher en drie delen zirkonium, jazeker! Niet zo neerslachtig, collega, nog even en je bent weer de helemaal oude!’
Verrassend en dus erg leuk;-))
Erg mooi, ik zie het ook gewoon voor mij.