Het is al laat.
Ze zitten voor me: 16 en 20 jaar. Hij zit onder de pukkels, maar wat hij zegt en doet, verraadt meer levenservaring dan zijn vriendinnetje. Zij huilt. Hij probeert haar zo goed als het kan te troosten. Dat is moeilijk in een metro, waar je je toch bewust bent van je omgeving. Hij strijkt een lok uit haar betraande gezicht. Ik kan niet horen wat hij tegen haar zegt, maar het heeft effect. Ze moet even lachen. Hij pakt een gekreukeld zakdoekje uit zijn jaszak en veegt de doorgelopen mascara van haar gezicht, daarna snuit ze haar neus in hetzelfde zakdoekje. Het verdriet is over. Als hij haar kust, antwoordt ze gretig. De omgeving is vergeten.
Schoon papieren zakdoekje zullen we maar aannemen.
Liefde valt of staat met een zakdoekje en een lieverd die het gebruikt voor jouw tranen, toch? Lief stukje!