Toen ik een jaar of vier, vijf was had ik een hekel aan hoempa muziek, sterker nog, ik raakte in paniek, ik was volledig van streek en begon te brullen. Helaas gebeurde het vaker in ons dorpje dat er zoān hoempa band met een grote trom verscheen, want zoiets hoorde vroeger bij elk dorpsfeestje.
Mijn grootmoeder wist van mijn fobie. Ruim op tijd voordat het lawaai begon nam ze me bij de hand en liep met me het dorp uit, heel ver weg, over velden en akkers, zo ver dat ik dat vreselijke hoempa hoempa niet meer kon horen.
Nog steeds heb ik een afkeer van alles wat te luid is, maar ik heb me aangepast, ik brul niet meer.
Recente reacties